تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید کوتاه مدت (hiit) بر پایه مهارت بر برخی از مولفه های آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال

مقدمه: برنامه تمرین بر مبنای مهارت بصورت گسترده برای بهبود عملکرد مهارتهای تکنیکی و جسمانی بخصوص برای ورزشکاران ورزشهای تیمی استفاده می گردد همچنین یکی از روشهای تمرینی رایج در فوتبال بهره گیری از روشهای تناوبی شدید ((hiit است. در مورد ترکیب این دو شیوه تمرینی به صورت تمرینات تناوبی شدید بر پایه مهارت در فوتبالیست های جوان آماتور مطالعات اندکی صورت گرفته است و ابعاد مختلفی از آن بدون پاسخ مانده است لذا پژوهش حاضر در صدد این است تا تاثیر تمرینات تناوبی شدید بر پایه مهارت های فوتبال را بر توان هوازی، توان بی هوازی، سرعت ،چابکی و پرش عمودی بازیکنان فوتبال جوان مورد بررسی قرار دهد. مواد و روش ها: 22 آزمودنی با میانگین سن 65/0 ± 13/16 سال که همگی عضو یک تیم بودند به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین تناوبی شدید ((hiit بر پایه مهارت (12 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. تمرینات شامل 12 جلسه و 2 جلسه در هفته بود. یک هفته قبل از اجرای پژوهش، آموزش های لازم به آزمودنی ها داده شد. برنامه تمرینی تیم مورد نظر هفته ای 3 جلسه بود که هر دو گروه با هم انجام می دادند ولی گروه تمرین ((hiit بر پایه مهارت علاوه بر این 3 جلسه، 2 جلسه دیگر پروتکل پژوهش را انجام دادند. برنامه تمرینی گروه تمرینی شامل 4 ایستگاه به ترتیب دریبلینگ و دوی سرعت، چابکی و شوت، دوی سرعت به شکل t و سر زدن، دوی سرعت به شکل w و دریافت های مختلف و پاس بود که در دو هفته اول با 2 تکرار برای هر ایستگاه ،دو هفته دوم 3 تکرار برای هر ایستگاه و دو هفته آخر با 4 تکرار هر ایستگاه را با حداکثر توان انجام دادند که هر تکرار ایستگاه ها بین 15 تا 20 ثانیه بود، زمان ریکاوری بین تکرارها 40 ثانیه و زمان ریکاوری بین ایستگاه ها در دو هفته اول 3 دقیقه و در دو هفته دوم و سوم 4 دقیقه بود. ضمنا شدت تمرینات با استفاده از ضربان سنج های پلار اندازه گیری شد. آزمون های پژوهش یک هفته قبل از برنامه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفته شد. از آزمون های آماری t مستقل و وابسته برای تجزیه و تحلیل داده های آماری استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه تناوبی شدید بر پایه مهارت بر حداکثر اکسیژن مصرفی (001/0>p )، اوج توان (001/0 p <)، حداقل توان (001/0 p <)، میانگین توان (001/0>p )، شاخص خستگی (003/0 p =)، چابکی (013/0 p =) و دوی سرعت 30 متر(048/0 p =) تاثیر معنادار داشته و بر دوی سرعت 10 متر(261/0 p =) و پرش عمودی (172/0 p =) تاثیر معناداری ندارد. نتیجه گیری: با توجه به بهبود توان هوازی، حداکثر ،حداقل، میانگین توان ،شاخص خستگی، چابکی و دوی سرعت 30 متر استفاده از این تمرینات با توجه به اصل ویژگی تمرین ضروری است و در مورد عدم تغییر دوی سرعت 10 متر و پرش عمودی احتمالا تمرینات با مدت زمان طولانی تر و یا نسبت کار به استراحت دیگری لازم است تا بهبود در این شاخص ها صورت گیرد و توصیه می گردد این تمرینات در مقاطع مختلف فصل با دیگر تمرینات همراه گردد.